Recensie: Geen kind meer

Geen kind meer vertelt het verhaal van de 19-jarige Dex de Koning, die verdacht wordt van de verkrachting van twee meiden (leeftijdscategorie – 16). Een van de meiden is Charlotte de Ruiter, die ‘cultureel opgevoed’ wordt door haar moeder. Zij leert haar vooral om haar maagdelijkheid te bewaren tot aan het huwelijk. Het andere meisje is Destiny.

Anna de moeder van Dex krijgt een telefoontje van de moeder van Charlotte dar ze aangifte gaan doen tegen diens zoon omdat hij haar dochter verkracht zou hebben. Anna verbaast over haar telefoontje. Ze weer dat Dex de makkelijkste niet is maar een verkrachter is hij niet. In februari 2011 wordt Dex door een grote politiemacht van zijn bed gelicht. Omdat hij meerderjarig is, is het voor Anna heel moeilijk om haar zoon te zie al wordt haar wel belooft dat ze haar zullen informeren over hem. Helaas is dit niet zo. Hun eerste advocate is ook niet de makkelijkste. Dan krijgt Dex een andere advocaat.

De eerste aangifte wordt gedaan door Charlotte.  Destiny schrijft op een blaadje dat ze verkracht is en duwt het in haar moeder’s handen. Voor de rest wil ze er niet over hebben en  Dex zou haar ook hebben bedreigd. De 14-jarige Destiny wordt gebeld door de politie en moet op het bureau verschijnen hierna wordt er aangifte gedaan tegen Dex van poging tot doodslag en verkrachting. Dit is de tweede aangifte tegen Dex.

Hierna worden mensen verhoord: een daarvan is Gemma. Zij zou volgens Destiny ook verkracht zijn door Dex. Ze vindt het maar onzin en geeft aan niet verkracht te zijn. Verder blijkt dat ze hem lief vindt en geen getuigen zal zin in deze zaak. Hierna is het de beurt aan Puck. Op het bureau vertelt ze  dat Charlotte nogal hard van stapel loopt met oudere jongens en zij hun daarna van verkrachting beschuldigd.
Stukje bij beetje wordt het duidelijker dat de ‘slachtoffers’ gefingeerde verklaringen afleggen. Allereerst bepaalt de rechtbank dat Dex moet zitten. Deze uitspraak wordt vernietigd en Dex wordt uiteindelijk in hoger beroep vrijgesproken.
Het boek wordt vanuit diverse perspectieven vertelt naast die van Anna: Charlotte, Destiny. Er wordt een hoofdstuk aan Puck en Gemma gewijd.

Verbijsterd heb ik dit boek dichtgeslagen wat een hel zal het voor Dex en zijn familie zijn geweest. Het eerste dat ik mij opkwam na het lezen was : ‘Soms kan een leugen iemand anders leven vernietigen’ dat merkte is zeker. Het bleef hier bij een leugen maar bij meerdere. Om het nog niet erger te maken kwam de poging tot doodslag erbij en werd Dex nog eens in elkaar geslagen. Wat verschrikkelijk dat hij dit heeft moeten meemaken. Ik heb bewondering voor zijn moeder Anna (Esther Boek) die dit aangrijpend verhaal op papier heeft gezet. Als lezer vraag je je steeds af waarom hoe wat. Wat gaat er nu gebeuren? Stukje bij beetje wordt het duidelijk. Aan het einde van het boek zie je toch gerechtigheid. Het heeft zeker veel inspanning gekost maar het recht eindelijk zege viert voor Dex.

Jammer dat meiden gingen liegen en dat Dex er vreemd op werd aangekeken. Het boek leest als ene trein ik kon hem niet wegleggen. Ik heb dit 216 pagina’s tellend boek binnen no- time verslonden. Het is echt een aanrader voor iedereen. Esther beschikt over een vlotte pen. Ik heb met veel plezier (afgezien van de gebeurtenis) dit boek verslonden. Het is echt een leerboek en den aanrader voor iedereen.

Esther Boek werkt in de Jeugdzorg en heeft drie zonen. Haar middelste zoon is beschuldigd van verkrachting en in hoger beroep vrijgesproken.

Verkrijgbaar bij de Crime Compagnie.