Recensie: Herinneringen van een moffenkind
Moffenmeid, moffenhoer. Dit zijn allemaal termen die we zeker wel eens eerder voorbij hebben zien komen. Deze termen gaan terug naar de Tweede Wereldoorlog, een vreselijk tijd. Moffenkind is een redelijk nieuwe term en het nieuwe boek van Monika Diederichs dat verscheen bij Uitgeverij Aspekt. Vandaag gaan we dit boek reviewen. Lezen jullie mee?
“Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn er in Nederland tussen de 13.000 en 15.000 kinderen van Duitse militairen geboren. De meeste van hen kwamen ter wereld in tehuizen voor ongehuwde moeders. Veel van deze kinderen zijn direct na de geboorte afgestaan. Een aantal is nog tijdens de oorlog naar Duitsland getransporteerd en daar geadopteerd. De kinderen die na de oorlog nog in de Duitze kindertehuizen verbleven, zijn daar na de bevrijding gebleven. Een poging van de UNNRA (United Nations Relief Administration and Rehablitation) een van oorsprong Amerikaanse organisatie bedoeld om mensen en kinderen zonder papieren te repatriëren, mislukte omdat de Nederlandse regering weigerde hen op te nemen”, een passage uit het boek van Herinneringen van een Moffenkind.
Wat moet het vreselijk zijn geweest in die periode om kind te zijn van een Duitse soldaat. Helaas rustte er ook een grote taboe op dit onderwerp destijds. Praten kon je er niet over. In dit boek vertelt Monika haar verhaal. Ze is officieel een kind van een Duitse vader en een Nederlandse moeder. Daar komt ze pas later achter als haar moeder dit bekent. Eerst denkt ze dat ze een Nederlandse vader heeft. Later krijgt Monika te horen dat haar vader een Duitser is. Na een tijdje begint het gezin te ruziën. Monika wil weten wie ze is, ze wil opzoek gaan naar haar ware identiteit, maar dat is niet mogelijk. Thuis moet er gezwegen worden over dit onderwerp, het was levensgevaarlijk om hier hardop over te praten. Monika werd in het gezin als Nederlands gepresenteerd. Moffenmeid was haar bijnaam.
Ze begint zich langzamerhand steeds meer te identificeren met haar Duitse roots. Ze verwijderd zich steeds meer van haar gezin. Ze moet zwijgen over haar bestaan en afkomst, anders hoort ze er niet bij. Het wordt er niet beter op als ze zwanger blijkt te zijn. De buren bleken op de hoogte van haar zwangerschap. Ze werd toen uitgemaakt voor moffenhoer. Ze moesten hierna verplicht trouwen. In 1963 is het zover. Ze levert haar Duitse paspoort en nationaliteit in. Ze gaat bij haar schoonouders wonen. Na een ruzie gaan ze op zichzelf wonen. Haar man Frans wordt opgeroepen voor de dienstplicht. Ze ziet hem niet vaak meer alleen in de weekenden nog. Ze krijgt een dochter. Later besluit ze te gaan studeren, een overlevingsstrategie. Een boek over een zoektocht naar je eigen identiteit.
Er zijn veel boeken geschreven over de Oorlog met als thema moffenhoer. Eerlijk gezegd was niet iedereens schrijfstijl te prijzen. Het is Monika Diederichs wel gelukt om haar werk te laten prijzen. Afgezien van het onderwerp heeft Monika een zeer goed boek neergezet. Haar schrijfstijl zorgt ervoor dat ze de lezers weet te boeien met haar verhaal. Haar zoektocht naar haar identiteit, haar bestaansreden en haar nationaliteit. Ik denk dat veel mensen zich in haar verhaal kunnen plaatsen, zeker als ze kinderen zijn van een Duitse vader. Met haar boek rekent ze af met de term moffenhoer. In haar geval een moffenkind. Zij was immers eerst een moffenkind. Als lezer voel je je verbonden met Monika. Zij worstelt met haar identiteit. Iets waar veel mensen mee te maken krijgen met een niet-Nederlandse afkomst. Dit boek is zeer goed geschreven. Het is zo mooi dat ik er stil van ben geworden. Ik kan niet op papier beschrijven hoe werkelijk goed dit boek is. Dit heb ik zelden meegemaakt in mijn 16 jarige bestaan als blogger. Dit boek is zeker een aanrader voor iedereen. Dit boek krijgt vijf sterren.
Overige gegevens:
Auteur: Monika Diederichs
ISBN: 9789463387965
Soort boek: Paperback / softback
Aantal pagina’s: 104
Publicatie datum: 06-01-2020
Verkrijgbaar bij Uitgeverij Aspekt. Klik hier om het boek te bestellen.
Klinkt als een emotioneel verhaal. Lijkt me ook een moeilijk e ervaring om mee op te groeien. Gelukkig kijken we er nu anders tegen aan. Een kind is immers niet verantwoordelijk voor het gedrag van haar ouders.
Dat lijkt me een bijzonder boek om te lezen. Dat moet in die tijd inderdaad niet niks geweest zijn!
Ik kan me voorstellen dat dit een boek is dat je raakt en waar je echt mee bezig kan zijn, het is een onderwerp waar natuurlijk maar weinig tot niet over gesproken mocht worden. Ik wil dit boek zeker lezen, bedankt voor de tip!
Ik zet hem op de leeslijst.
Prachtige beschrijving.
Een interessant boek. Wil ik wel eens lezen. Zet het op mijn lijstje.
Ow wauw, ik had nog niet van het boek gehoord maar het lijkt me erg mooi (en leerrijk)
Nieuwe leeslijsttitel gevonden.
Dit lijkt me een zeer interessant en indrukwekkend boek, dat heb heb je goed weten over te brengen. Ik heb nog nooit iets over dit onderwerp gelezen, maar als Nederlander met buitenlandse roots vind ik het wel altijd intrigerend. Bedankt voor de tip!
Ik krijg het er koud van. En het doet mij heel erg denken aan Indonesië (heb je het waanzinnig mooie boek van Dido Michielsen al gelezen)? Indonesische meisjes (werkend als babu – kindermeisje – of anders) die een relatie kregen met een Nederlander die daar werkzaam was. Op het moment dat ze een kind kregen vaak met of zonder kind zonder pardon het huis uit werden gezet. Zij werden ‘Njai’ genoemd. En er zijn natuurlijk ook Indonesische vrouwen die een kind hebben gekregen van Japanners. Heftig inderdaad. Zowel voor de betrokken vrouw als met name voor het kind. Het is net alsof hun bestaan ontkend wordt. En daar krijg ik kippenvel van. Dit zou een kind nooit mogen worden aangedaan.
Ik vind het om te beginnen een afschuwelijk woord. Een kind kan er niets aan doen wie zijn of haar ouders zijn. Het boek intrigeert me, zou het zeker wel eens willen lezen.